Można bez przesady stwierdzić, iż pallotyńskie misje w Indiach to prawdziwa historia sukcesu ewangelizacyjnego. Mimo, iż w połowie ubiegłego stulecia do Indii udała się nieliczna grupa niemieckich współbraci, to jednak udało się im w bardzo szybkim tempie wykształcić i uformować swoich następców, którym mogli przekazać odpowiedzialność za budowę i organizację prowincji.
Na całym indyjskim subkontynencie powstały trzy prowincje pallotyńskie, liczące w sumie ponad 500 współbraci, zaangażowanych w różnorodne dziedziny pallotyńskiego posłannictwa, jako duszpasterze, nauczyciele, kierownicy szkół, profesorowie, misjonarze, pracownicy socjalni, kierownicy domów formacyjnych oraz drukarni. Wspólnie wnoszą oni niezmiernie ważny wkład w rozwój Kościoła i społeczeństwa Indii, ciesząc się uznaniem miejscowej ludności.
Ponieważ niemieccy współbracia darzeni są w Indiach wielkim szacunkiem, prowincjał Prowincji Niemiecko-Austriackiej, ks. Hans-Peter Becker zdecydował się na 3 tygodniową podróż po tym kraju w dn. 27 stycznia – 17 lutego 2012 r. Wspólnie z Elizabeth Baierlein, pracującą w Sekretariacie Prowincji i Prokurze Misyjnej, spotkali się z dwoma zupełnie odmiennymi światami. „Widzieliśmy slumsy i luksus, rozmawialiśmy z biskupami o małych chrześcijańskich wspólnotach, ze współbraćmi, studentami, pallotynami, członkami wspólnot, obrońcami praw człowieka i dziećmi”, w jednym zdaniu podsumował ks. Becker miejsca i ludzi, z którymi się spotkali.
„Już pierwsze godziny w metropolii Bombaju, gdzie pallotyni prowadzą duszpasterstwo, dały przedsmak tego, czego mogliśmy doświadczyć podczas podróży, naznaczonej tysiącami kilometrów i wieloma godzinami w powietrzu, po szynach i drogach”.
Największe jednak wrażenie na Prowincjale zrobiło tempo i entuzjazm tworzenia i budowania. „Na własne oczy i uszy można było się o tym przekonać podczas rozmów z trzema indyjskimi wyższymi przełożonymi w Wyższej Szkole Filozoficznej w Assagao”. Ks. Becker rozmawiał z księżmi: Augustynem (Ngapur), Kamilo (Bangalore), Shanti Prakash (Raipur) nie tylko o istniejących już projektach, domach i siedzibach i przyszłym finansowaniu, ale przede wszystkim o przyszłej współpracy.
Po trzech tygodniach spotkań i rozmów ks. Becker wyraził przekonanie: „My, jako prowincja macierzysta i trzy prowincje indyjskie, możemy się od siebie wiele nauczyć.” Współbraciom indyjskim udało się w sposób doskonały włączyć charyzmat i duchowość pallotyńską w indyjską kulturę i Kościół. Jednocześnie ks. Becker zauważył różnicę pomiędzy nowymi prowincjami, a prowincją macierzystą, mającą za sobą długą historię: „W prowincjach indyjskich zarówno struktury, jak i szkoły oraz siedziby znajdują się w fazie tworzenia i budowy”. Stąd wniosek wcale nie negatywny: „Rzeczą interesującą było obserwować z perspektywy własnej prowincji jej problemy i troski, rozkwit prowincji indyjskich, entuzjazm ludzi w miejscach naznaczonych obecnością pałlotynów.
Pallottiner-Nachrichten, 02/03/2012
Tłum. U. Siniarska