Aby Europa odnalazła swoje chrześcijańskie korzenie poprzez świadectwo wiary wierzących.
Pochód świętych męczenników, którzy oddali życie za głoszenie Słowa Bożego na kontynencie europejskim stanowi dla kolejnych pokoleń Europejczyków zobowiązanie do umacniania duchowego dziedzictwa pierwszych siewców wiary chrystusowej.
Święty Jan Paweł II powtarzał, iż „nie można odcinać się od korzeni, z których się wyrosło”, od chrześcijaństwa, które stanowi fundament europejskiej tożsamości, gdyż w zdecydowanej mierze ono nadało ostateczny kształt cywilizacji Starego Kontynentu. Będąc świadkiem pogłębiania się zjawiska sekularyzacji i eliminowania z życia Europejczyków Boga, papież wskazywał na pilną potrzebę „nowej ewangelizacji” Europy. Po raz pierwszy mówił o niej w roku 1979, podczas wizyty w Nowej Hucie, osiedlu, zaplanowanym przez komunistyczny reżym jako miasto bez Boga i symboli religijnych. Następnie w adhortacji posynodalnej, „Ecclesia in Europa”, dokonał pogłębienia i rozwinięcia pojęcia „nowej ewangelizacji” w kontekście przemian zachodzących w Kościele i społeczeństwie Starego Kontynentu. Mówił w niej o zagrożeniach, jakie niesie sekularyzm. Wymienił między innymi „utratę pamięci i dziedzictwa chrześcijańskiego”, która prowadzi do „obojętności religijnej i praktycznego agnostycyzmu”. „Nie dziwią zatem zbytnio próby nadania Europie oblicza wykluczającego dziedzictwo religijne, a w szczególności głęboką duszę chrześcijańską, przez stanowienie praw dla tworzących ją ludów, w oderwaniu od ich życiodajnego źródła, jakim jest chrześcijaństwo”. Kolejnym rysem nowych przemian, czytamy w dokumencie, jest lęk przed przyszłością. „Niepokojącą oznaką tego jest między innymi wewnętrzna pustka dręcząca wielu ludzi i utrata sensu życia”.
Kontynuatorem idei nowej ewangelizacji Europy papieża Jana Pawła II był Benedykt XVI, który w licznych wystąpieniach mówił o zagrożeniach płynących z relatywizmu moralnego. „Tworzy się swoista dyktatura relatywizmu, który niczego nie uznaje za ostateczne i jako jedyną miarę rzeczy pozostawia tylko własne ja i jego zachcianki.”
W czerwcu 2010 r. Benedykt XVI ustanowił Papieską Radę ds. Krzewienia Nowej Ewangelizacji, której wyznaczył między innymi zadanie propagowania Katechizmu Kościoła Katolickiego, zawierającego treści wiary dla ludzi naszych czasów. One mają stanowić drogowskaz dla wierzących narażonych na „powiew różnych fałszywych nauk”.
Jesienią roku 2012 tenże sam papież zwołał Synod Biskupów na temat Nowej Ewangelizacji, którego najważniejszym przesłaniem była zachęta do dawania świadectwa o wierze przykładem własnego życia. Z obrad synodu wynika, że nowa ewangelizacja musi obejmować wszystkie przejawy życia i działalności Kościoła, a jej protagonistami muszą być wszyscy wierni: biskupi, kapłani, członkowie instytutów życia konsekrowanego oraz ludzie świeccy.
Powszechny wymiar nowej ewangelizacji przebija się również w wypowiedziach papieża Franciszka, który odwołując się do obowiązku głoszenia, spoczywającego na każdym ochrzczonym wzywa do wyjścia na peryferia, nie tylko świata, ale własnych lokalnych środowisk z Dobrą Nowiną o Chrystusie, który jest miarą wszechrzeczy.
Czy druga ewangelizacja Europy przyniesie podobnie bogate owoce, co pierwsza? Czy świadectwo wiary wierzących powstrzyma wartki nurt laicyzacji i desakralizacji? W adhortacji „Ecclesia in Europa” św. Jan Paweł II wskazał Europejczykom przykład niezliczonych rzeszy synów i córek Kościoła, którzy „na przestrzeni dziejów kontynentu europejskiego realizowali wielkoduszną, autentyczną świętość w ukryciu życia rodzinnego, zawodowego i społecznego”. Nazwał ich żywymi kamieniami wspartymi na Chrystusie, które tworzyły Europę jako budowlę duchową i moralną, pozostawiając potomności najcenniejsze dziedzictwo”. I oni, jak pisze św. Jan Paweł II, są dla potomnych żywym dowodem spełnienia się obietnicy Chrystusa: ‘Kto we Mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których Ja dokonuję, owszem, i większe od tych uczyni, bo Ja idę do Ojca» (J 14, 12).
Ci znani i nieznani nam święci zachęcają, aby wierzyć w Słowo Chrystusa nawet w „najtrudniejszych godzinach dziejów”.
oprac. Urszula Siniarska