Aby Kościoły w Afryce były znakiem i narzędziem pojednania oraz sprawiedliwości we wszystkich regionach kontynentu.
Afryka jest kontynentem nadziei i żywej wiary. Jednak, aby w pełni wyzwolić i wykorzystać potencjalne możliwości Afrykańczyków służące szerzeniu Ewangelii, należy rozwiązać problemy, z jakimi boryka się kontynent. Nie można zapominać, iż stanowią one owoc nadużyć z czasów kolonialnych. Na zakończenie ostatniego Synodu Biskupów Afryki papież Benedykt XVI powiedział: Myślimy w sposób szczególny o Braciach i Siostrach w Afryce, cierpiących na skutek ubóstwa, chorób, niesprawiedliwości, wojny, przemocy i przymusowej migracji” (Kazanie na zakończenie Synodu Dla Afryki, 25.10. 2009 r.).
Nasi bracia i siostry w Afryce cierpią z powodu szeregu ograniczeń, będących skutkiem egoizmu innych. „Słusznie zwrócono uwagę, że w państwach, których granice są dziedzictwem pozostawionym przez mocarstwa kolonialne, głęboka wzajemna wrogość różnych grup etnicznych, tradycji, języków, a także religii stanowi często przeszkodę dla ich współistnienia”, pisał Ojciec Święty Jan Paweł II w Ecclesia in Africa, 49.
Papież Benedykt XVI podkreśla, iż „Kościół jest skutecznym zaczynem, który wprowadza pojednanie pomiędzy narodami i ludami kontynentu afrykańskiego” (Kazanie na zakończenie Synodu dla Afryki, 25.10.2009 r.)
Pomimo wojen i konfliktów plemiennych Kościół w Afryce pragnie kontynuować misję jedności, aby Afryka stała się odzwierciedleniem Bożej Rodziny, odnowionej i pojednanej w miłości. Pojednanie to może dokonać się jedynie poprzez heroiczne akty przebaczenia. Wiara w Jezusa – jeśli jest właściwie zrozumiana i praktykowana – prowadzi ludzi i narody do wolności w prawdzie, do pojednania, sprawiedliwości i pokoju.
Aby wprowadzić jedność i trwały pokój Kościół musi trwać w postawie stałego wewnętrznego dialogu, do którego zapraszał papież, Jan Paweł II. „Postawa dialogu jest sposobem bycia chrześcijanina wewnątrz własnej wspólnoty, a także jego postawą wobec innych wierzących oraz ludzi dobrej woli. Dialog należy prowadzić przede wszystkim w łonie Kościoła-Rodziny”. (EA 65). Dialog ten musi odbywać się również na płaszczyźnie ekumenicznej, pomiędzy wszystkimi ochrzczonymi braćmi i siostrami innych chrześcijańskich wyznań, aby w pełni objawiła się jedność, o którą modlił się Chrystus.
Kościół w swojej postawie służebnej wobec człowieka ma stale na uwadze sprawiedliwość. Dlatego głosi przesłanie zbawienia łącząc Ewangelię z potrzebą ludzkiego rozwoju. Pełny rozwój istoty ludzkiej stanowi jedyną drogę uwolnienia się z więzów chorób i ubóstwa. Głosząc przesłanie nadziei realizuje się projekty i dzieła oparte na podstawowej dynamicznej zasadzie miłości.
Nie możemy jednak zapominać o podstawowej prawdzie, iż Chrystus jest jedynym Zbawicielem świata. To nie postęp techniczny, ani ludzki rozwój, same w sobie, są źródłem zbawienia człowieka. Kościół jako naród kapłański jest powołany do prowadzenia ludzi na spotkanie z Chrystusem, aby dzielili z Nim życie. Poprzez sakramenty Kościół buduje relacje ze Zbawicielem, który przyszedł nie do zdrowych, lecz do chorych. Wspólnota Kościoła jest powołana, aby krocząc śladami Chrystusa, swojego Mistrza i dając świadectwo miłości, służyć drugiemu człowiekowi, dając mu nadzieję.
Fides, 26/02/2010
Tłum. U. Siniarska