Aby wyjątkowy wkład kobiety w życie Kościoła był zawsze doceniany.
Kościół od początku swojego istnienia jest nierozerwalnie związany z macierzyńskim fenomenem kobiety. Maryja, Boża Rodzicielka i Matka Kościoła, poprzez swoje „tak”, wypowiedziane podczas Zwiastowania, stanęła w centrum zbawczej tajemnicy Boga.
Św. Jan Paweł II w adhortacji apostolskiej „Christifideles Laici” (49) podkreślił, iż „wydarzenie nazaretańskie uwydatniło taką postać zjednoczenia z żywym Bogiem, które może być udziałem tylko „niewiasty”, Maryi: zjednoczenie matki z synem”. Poprzez zjednoczenie z Bogiem w Jezusie Chrystusie Maryja staje się rzeczywiście Matką Boga i Matka rodzącej się wspólnoty wierzących w Chrystusa. W wieczerniku wspólnie z uczniami trwa na modlitwie otaczając swoją macierzyńską miłością rodzący się Kościół. Wcześniej, pod krzyżem, w osobie Jana Maryja przyjmuje jako Matka wszystkich, których powierza jej Syn. Matka Chrystusa i Matka Kościoła staje się pierwowzorem życiodajnej „obecności” niewiast w życiu wspólnoty wierzących.
Kobiety towarzyszą Jezusowi podczas całej jego misji. Na kartach Nowego Testamentu widzimy je w kluczowych momentach: są z Jezusem i Jego Apostołami podczas ich posługiwania, stoją u stóp krzyża, uczestniczą w pogrzebie Jezusa. One też o świcie w dniu Paschy otrzymują i przekazują wieść o zmartwychwstaniu, a w wieczerniku modlą się z Apostołami w oczekiwaniu na zesłanie Ducha Świętego.
W ciągu dziejów, również w epokach, niesprzyjających godnej pozycji kobiet w społeczeństwie, właśnie w Kościele znajdowały one właściwe miejsce, wnosząc do wspólnoty matczyną miłość, wrażliwość, dobroć i wierność podjętemu zadaniu.
Zawsze były w Kościele kobiety, które na różny sposób, bardziej lub mniej widoczny, odgrywały w nim rolę, niekiedy decydującą i spełniały zadania o doniosłym dla niego znaczeniu. Dzieje tej ich obecności, pisze św. Jan Paweł II, to dzieje „niezwykłej pracowitości, najczęściej trudu spełnianego w pokorze i w ukryciu, ale mającego nie mniej decydujące znaczenie dla rozwoju i świętości Kościoła” (JPII, Christifideles Laici, 49).
Żywy kult wielkich świętych i błogosławionych kobiet: zakonnic, dziewic i matek jest żywym i trwałym dowodem na niezwykłą płodność fenomenu kobiecości, oddanego na służbę Bogu we wspólnocie Kościoła, w zakonach i rodzinach. W każdej epoce i każdym środowisku znajdujemy pokorne zakonnice, dziewice, matki i babcie, przekazujące wiarę młodym pokoleniom i modlące się za kapłanów. Ich ukryta i pokorna modlitwa, świadectwo żywej wiary oraz wytrwała praca często podtrzymują Kościół.
Doświadczając różnorodności form kobiecej obecności w liczącej ponad dwa tysiące lat historii Kościoła papież Franciszek nawołuje do kontynuowania i doceniania tego świętego zaangażowana i do stwarzania kobietom nowych przestrzeni dla rozwoju ich możliwości, które jeszcze nie zostały ukazane.
„Kościół uznaje nieodzowny wkład kobiety w społeczeństwo, z wrażliwością, intuicją i szczególnymi zdolnościami, właściwymi bardziej kobietom niż mężczyznom. … Ale potrzeba jeszcze poszerzyć przestrzenie dla bardziej znaczącej obecności kobiecej w Kościele. (Franciszek, Evangelii Gaudium, 103). Kobiece cechy są niezbędne we wszystkich przejawach życia społecznego i życia Kościoła, podkreśla papież.
U. Siniarska