Aby najświętsza Maryja Panna, Gwiazda Ewangelizacji i Królowa Apostołów, która towarzyszyła apostołom u początków Kościoła, również i dziś prowadziła z matczyną miłością misjonarzy i misjonarki rozsianych po całym świecie.
W nauczaniu Soboru Watykańskiego II Maryja jest Matką Kościoła, w niej odnajduje on swoje doskonałe odzwierciedlenie. Maryja jest „naszą siostrą”, ponieważ jest najdoskonalszym członkiem mistycznego Ciała Chrystusa i jednocześnie „nasza Matką”, ponieważ jest Matką Kościoła. Ta podwójna rola Maryi ujawniła się sposób szczególny w dwóch kluczowych momentach jej życia: Zwiastowaniu i Zesłaniu Ducha Świętego.
Niepokalanie Poczęta od początku swojego ziemskiego życia była mieszkaniem Ducha Świętego. W momencie Wcielenia Słowa Bożego powiedziała Bogu „Tak”, całkowicie i na zawsze. Duch Święty sprawił, iż w jej dziewiczym łonie zrodziło się Słowo.
Powodowana tym samym Duchem, Sercem Misji, Maryja wyruszyła w drogę przez góry. Odczuwając naglący nakaz miłości, która w jej łonie stała się Ciałem, pragnęła nieść Ewangelię Elżbiecie: na widok Maryi poruszyło się dzieciątko w łonie Elżbiety.
Po śmierci Jezusa Maryja z macierzyńską miłością zgromadziła wokół siebie Apostołów rozproszonych po śmierci krzyżowej Jezusa. Przygotowywała ich na przyjęcie Ducha Świętego, którego Jezus obiecał zesłać. W dzień Pięćdziesiątnicy spoczęły na nich języki ogniste i Duch Święty napełnił ich serca. Bez lęku zaczęli głosić tajemnicę Bożego Zmartwychwstania: „Bóg naszych ojców wskrzesił Jezusa, którego straciliście, zawiesiwszy na drzewie. Bóg wywyższył go na prawicę swoją jako Władcę i Zbawiciela, aby dać Izraelowi nawrócenie i odpuszczenie grzechów. Dajemy temu świadectwo my właśnie oraz Duch Święty, którego Bóg udzielił tym, którzy są Mu posłuszni” (Dz 5,30).
W dekrecie soborowym „Ad gentes” czytamy, iż Maryja uczy modlitwy za Kościół. Nie ma prawdziwych misji bez modlitwy, ponieważ Królestwo Boże uobecnia się dzięki Bożej łasce. Jezus uczył nas modlić się: „Przyjdź Królestwo twoje”. Maryja przejęła tę modlitwę od Syna i uczyniła własną, przekazując ją rodzącemu się Kościołowi, aby prowadził misję, przekazaną mu przez Pana (por. „Ad gentes”, 42).
Papież Benedykt XVI na Światową Niedzielę Misyjną 2008 r. modlił się, aby „Maryja wzbudziła w nas świadomość, że wszyscy jesteśmy misjonarzami, tzn. posłanymi przez Pana, aby być Jego świadkami w każdej chwili naszego życia”. W chrzcie św. zostaliśmy włączeni do wspólnoty Kościoła i zostaliśmy zobowiązani do pełnienia jego misji. Ta misja urzeczywistnia się poprzez miłość. Tą miłością ponaglany Apostoł Narodów św. Paweł mówił: „Biada, gdybym nie głosił Ewangelii”.
Cóż więc możemy powiedzieć o Maryi, która z woli Boga w sposób szczególny związana była z Tajemnicą Syna Bożego? Maryja towarzysząc Jezusowi w jego ziemskim życiu odczuwała to samo pragnienie, które rozpalało serce jej Syna. Miłość Maryi była miłością uniwersalną. Ta miłość spowodowała, iż u stóp Krzyża stała się Matką wszystkich ludzi. Ta bezwarunkowa miłość, charakteryzująca Jezusa, i dzięki łasce Ducha Świętego będąca udziałem także Maryi, musi rozpalać serce każdego ochrzczonego. Musimy stać się świadkami Chrystusa wszędzie tam, gdzie się znajdziemy.
Wymiar misyjny stanowi istotę Kościoła. Mówiąc słowami Jana Pawła II: „Impuls misyjny należy do wewnętrznej natury życia chrześcijańskiego” (RM 1). Dlatego módlmy się, aby płomień misji, płonący w sercu Maryi, pierwszego Kościoła, ogarnął dziś całe nasze wspólnoty kościelne. „Maryja Panna, która z macierzyńską troską towarzyszyła w drodze młodemu Kościołowi, niech nas prowadzi także w naszej epoce i niech nam wyjedna nową Pięćdziesiątnicę miłości.” (Benedykt XVI, Przesłanie na Światową Niedzielę Misyjną, 2007)
Módlmy się, aby Maryja, która przyjęła Słowo Wcielone i podarowała je światu i w cichej modlitwie oddała się w pełni dziełu swojego Syna, stanowiła wzór życia dla wszystkich misjonarzy i misjonarek. Jej miłość macierzyńska niech będzie dla nich pociechą i umocnieniem.
Fides, 24.04.2008 r.
Tłum. U. Siniarska