Głoszenie Radosnej Nowiny o Jezusie Chrystusie zostało powierzone całej wspólnocie Kościoła, wszystkim jej członkom, którzy zależnie od swojej roli w społeczeństwie posługiwać się będą różnymi instrumentami ewangelizacyjnymi.
Osoby konsekrowane są świadome ogromnego wkładu osób świeckich w budowanie wspólnoty Kościoła oraz faktu, iż w dziele ewangelizacji nie pozostają sami, lecz wspierani są przez wielkie rzesze świeckich apostołów, którzy zgodnie z osobistym charyzmatem, szczerym sercem podejmują się współpracy we głoszeniu Radosnej Nowiny.
To przekonanie zostało wyrażone w dokumencie poświęconym Apostolatowi Świeckich. Chrystus powierzył apostołom i ich uczniom obowiązek nauczania, odpuszczania grzechów i działania w Jego imieniu.
Obowiązek dzielenia tej odpowiedzialności za misje Chrystusowego Kościoła ponoszą także osoby świeckie. Nie jest to tylko „kwestia apostolskiej skuteczności, lecz obowiązek i prawo wynikające z chrztu św., przez który świeccy otrzymują w sobie właściwym wymiarze udział w kapłańskim, proroczym i królewskim urzędzie”(RM).
Każdy ochrzczony ma obowiązek głosić Ewangelię , rozbudzając ducha chrześcijańskiego w miejscu, którym mieszkach, w umysłach i zwyczajach społeczności, w której przebywa.
„Działalność ewangelizacyjna świeckich jest koniecznością, bowiem bez niej apostolstwo osób konsekrowanych nie jest w pełni skuteczne”
Także Biskupi Rzymu dawali jasny wyraz poparcia dla apostolatu osób świeckich. Paweł VI w „Nuntiandi Ewangelii” wyjaśnia, iż mandat apostolski otrzymują wszyscy chrześcijanie, choć na różny sposób. Św. Piotr pisze o ludziach wybranych przez Boga, aby głosili jego potęgę: ”Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, świętym narodem, ludem na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali dzieła potęgi Boga”, (por 1P 2,9).
O tym samym wspominał Jan Paweł II w encyklice Redemptoris Missio. Misje ad gentes spoczywają na każdym chrześcijaninie. Misje są sprawą całego ludu bożego, chociaż do założenia nowego Kościoła konieczna jest Eucharystia, a zatem posługa kapłańska, to misje jednak, w różnych swoich formach, są zadaniem wszystkich wiernych.
Od samych początków chrześcijaństwa zaznacza się udział świeckich w krzewieniu wiary, zarówno przez poszczególnych wiernych, rodziny, jak i całe wspólnoty. To zobowiązanie jest tym bardziej ważne w okolicznościach, w których tylko przez nich ludzie mogą usłyszeć Ewangelię i poznać Chrystusa. Ponadto ze względu na właściwy im charakter świecki mają szczególne powołanie, by „szukać Królestwa Bożego zajmując się sprawami świeckimi kierując nimi po myśli bożej (RM).
Także papież, Benedykt XVI w Orędziu na 80 Światową Niedzielę Misyjną pisze: „Obok tych , którzy są na pierwszej linii ewangelizacji- myślę tutaj z uznaniem o misjonarzach, mężczyznach i kobietach – jest również wiele innych, dzieci, młodych i dorosłych, którzy przez swoją modlitwę i współpracę na różne sposoby uczestniczą w szerzeniu Królestwa bożego na ziemi” (ŚNM 2006).
Misyjne powołanie osób świeckich wynika z faktu, iż jako chrześcijanie otrzymali „mandat” od samego Chrystusa, upoważniający ich i zobowiązujący do uczestniczenia w pełnieniu misji Kościoła i szukania Królestwa Bożego poprzez kierowanie sprawami świeckimi po myśli bożej”.
(Fides, 29.01.08)
Tłum. U. Siniarska