In aeternam

W blasku Chrystusa zmartwychwstałego

In aeternam Tekst „Rogito” przypominający najważniejsze wydarzenia życia i działalności zmarłego Papieża. Napisany w języku łacińskim został umieszczony w trumnie Ojca Świętego.

W blasku Chrystusa zmartwychwstałego, 2 kwietnia roku Pańskiego 2005, o godzinie 21.37 wieczorem, gdy sobota dobiegała kresu i w liturgii rozpoczął się już Dzień Pański w Oktawie Wielkanocy, Niedziela Bożego Miłosierdzia, umiłowany Pasterz Kościoła Jan Paweł II, przeszedł z tego świata do Ojca. Jego odejściu towarzyszył modlitwą cały Kościół, zwłaszcza młodzież.
 
Jan Paweł II był 264 papieżem. Pamięć o Nim pozostaje w sercu Kościoła i całej ludzkości.
 
Karol Wojtyła wybrany na papieża 16 października 1978 r., urodził się w Wadowicach, mieście odległym o 50 km od Krakowa, 18 maja 1920 r., został ochrzczony w dwa dni później w kościele parafialnym przez księdza Franciszka Żaka. W wieku lat 9 przyjął I Komunię świętą, a mając lat 18 – Sakrament Bierzmowania. Przerwawszy studia z powodu zamknięcia uniwersytetu przez nazistowskich okupantów, pracował w kamieniołomach a następnie w fabryce sody Solvay.
 
Od 1942 r., kiedy rozpoznał powołanie kapłańskie, zaczął uczęszczać na tajne kursy formacyjne seminarium krakowskiego. 1 listopada 1946 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk kardynała Adama Sapiehy. Został następnie wysłany do Rzymu, gdzie uzyskał licencjat i doktorat z teologii na podstawie rozprawy zatytułowanej Doctrina de fide apud Sanctum Ioannem a Cruce.
 
Powrócił następnie do Polski gdzie pełnił różne obowiązki duszpasterskie, wykładając jednocześnie teologię. 4 lipca 1958 r. papież Pius XII mianował go biskupem pomocniczym w Krakowie, a papież Paweł VI, w 1964 r., arcybiskupem tego miasta. Na konklawe 16 października 1978 r. został wybrany przez kardynałów na papieża i przyjął imię Jan Paweł II. W niedzielę 22 października uroczyście zainaugurował swoją posługę Piotrową.
 
Pontyfikat Jana Pawła II był jednym z najdłuższych w dziejach Kościoła. W tym czasie doszło do wielu różnorodnych, doniosłych przemian. Należy wspomnieć o upadku reżimów, do czego On sam się przyczynił. Aby głosić Ewangelię, odbył wiele podróży do różnych krajów świata. Jan Paweł II pełnił niestrudzenie posługę Piotrowa w duchu misyjnym, oddając wszystkie swoje siły, powodowany troską o wszystkie kościoły – sollicitudo ontnium ecclesiam – i miłością obejmującą całą ludzkość. Częściej niż którykolwiek z Jego poprzedników spotykał się ludem Bożym i przywódcami państw – podczas uroczystości, audiencji ogólnych i prywatnych oraz wizyt duszpasterskich. Z miłości do młodzieży zainicjował światowe Dni Młodzieży, które gromadziły miliony młodych ludzi z różnych części świata.
 
Z powodzeniem rozwijał dialog z żydami i przedstawicielami innych religii, zwołując kilkakrotnie spotkania poświęcone modlitwie o pokój, zwłaszcza w Asyżu.
 
W znaczący sposób zwiększył liczbę członków Kolegium Kardynalskiego mianując 231 kardynałów (oraz jednego in pectore). Zwołał 15 zgromadzeń Synodów Biskupów: 7 zwyczajnych i 8 specjalnych. Utworzył wiele diecezji i kościelnych jednostek terytorialnych, szczególnie w Europie Wschodniej.
 
Dokonał reformy Kodeksów Prawa Kanonicznego zachodniego i wschodniego, utworzył nowe instytucje oraz zreorganizował Kurię Rzymską. Jako sacerdos magnus pełnił posługę liturgiczną w diecezji rzymskiej i na całym świecie w pełnej wierności Soborowi Watykańskiemu II. W przykładny sposób pogłębiał życie liturgiczne i duchowość liturgiczną oraz modlitwę kontemplacyjną, szczególnie adorację eucharystyczną i różaniec (por. list apostolski Rosarium Virginis Mariae).
 
Pod Jego przewodnictwem Kościół wszedł w trzecie tysiąclecie i świętował Wielki Jubileusz Roku 2000, zgodnie z wytycznymi zawartymi w liście apostolskim Tertio millennio adveniente. Rozpoczęła się następnie nowa epoka, co do której Kościół otrzymał wskazania w liście apostolskim Novo millennio ineunte, ukazującym drogę ku przyszłości. Jan Paweł II poprzez Rok Odkupienia, Rok Maryjny i Rok Eucharystii przyczynił się do odnowy duchowej w Kościele. W sposób niezwykły wspierał dochodzenia kanoniczne dotyczące beatyfikacji i kanonizacji ukazujące niezliczone przykłady współczesnej świętości, aby wzbudzały jej pragnienie w ludziach naszych czasów. Ogłosił Doktorem Kościoła św. Teresę od Dzieciątka Jezus.
 
Nauczanie doktrynalne Jana Pawła II jest bardzo bogate. Strzegąc depozytu wiary, z mądrością i odwagą szerzył naukę katolicką dotyczącą teologii, moralności i duchowości, a także przez cały pontyfikat przeciwstawiał się tendencjom sprzecznym z pierwotną tradycją Kościoła. Wśród głównych dokumentów należy wymienić 14 encyklik, 15 adhortacji apostolskich, 11 konstytucji apostolskich, 45 listów apostolskich, a także katechezy wygłoszone podczas audiencji generalnych i przemówienia wygłoszone we wszystkich zakątkach świata. Swym nauczaniem Jan Paweł II utwierdzał i oświecał lud Boży w dziedzinie nauki teologicznej (zwłaszcza w pierwszych trzech wielkich encyklikach – Redemptor hominis, Dives in misericordia, Dominum et vivificantem), antropologicznej i społecznej (Laborem exercens, Sollicitudo rei socialis, Centesimus annus), moralnej (Veritatis splendor, Evangelium vitae), ekumenicznej (Ut unum sint), misyjnej (Redemptoris missio), mariologicznej (Redemptoris Mater).
 
Promulgował Katechizm Kościoła Katolickiego, opracowany w świetle Tradycji według autorytatywnej interpretacji Soboru Watykańskiego II. Opublikował też kilka własnych książek. Jego nauczanie osiągnęło najwyższy szczyt w encyklice Ecclesia de Eucharistia i liście apostolskim Mane nobiscum Domine w Roku Eucharystii. Jan Paweł II pozostawił wszystkim niezwykłe świadectwo pobożności, świętości życia i powszechnego ojcostwa.