„Spośród wszystkich dzieł Zjednoczenia
dziełem najbardziej umiłowanym
są misje zewnętrzne.”
św. Wincenty Pallottii
16 maja 2018 r. obchodzimy 200. Rocznicę przyjęcia sakramentu kapłaństwa przez św. Wincentego Pallottiego. Wspólnota ząbkowska księży i braci pallotynów uczciła ten Jubileusz uroczystą Mszą świętą. We wstępie do Mszy świętej Ksiądz Rektor Aleksander Orzech SAC przypomniał historyczne fakty odnoszące się do dnia święceń Założyciela. Eucharystii przewodniczył ks. dr Grzegorz Młodawski SAC, Sekretarz ds. Misji i Dyrektor Pomostu. Modliliśmy się za całe Stowarzyszenie Apostolstwa Katolickiego oraz w sposób szczególny za wszystkich Darczyńców i Przyjaciół Misji, którzy wspierają dzieła misyjne.
Liturgię uświetniły tradycyjne pieśni pallotyńskie. Po Mszy świętej wszyscy udali się na uroczysty obiad, aby w braterskiej wspólnocie kontynuować świętowanie Jubileuszu.
Św. Wincenty Pallotti módl się nami!
ZAŁOŻYCIEL ZJEDNOCZENIA APOSTOLSTWA KATOLICKIEGO
1. [Życie i działalność] – Wincenty Pallotti urodził się w Rzymie 21 kwietnia 1795 roku jako syn Piotra Pawła i Magdaleny De Rossi. Młodość przeżył w religijnej atmosferze domu rodzinnego. Święcenia kapłańskie otrzymał 16 maja 1818 roku. Po święceniach, z racji swej wszechstronnej i różnorodnej działalności apostolskiej, zaprzyjaźnił się zarówno z wieloma kapłanami, jak i osobami świeckimi, którzy byli aktywnie zaangażowani w ożywianie wiary chrześcijańskiej wśród ludności Rzymu. Jego działalność duszpasterska na wszystkich odcinkach przynagliła go do wzbudzania współpracy między duchownymi, zakonnikami i świeckimi.
W owych czasach Rzym dawał mu szerokie pole do działalności kapłańskiej i apostolskiej. Swoją duszpasterską troską Pallotti obejmował wiele dziedzin życia kościelnego: był otwarty na biednych i opuszczonych; niestrudzenie słuchał spowiedzi; głosił konferencje dla osób zakonnych i prowadził misje w parafiach; organizował formację chrześcijańską młodzieży, dorosłych świeckich i duchownych; otwierał i wspomagał sierocińce; propagował apostolstwo prasy; wspomagał działalność misyjną i był otwarty na problemy chrześcijańskiego Wschodu; zapoczątkował obchody Oktawy Epifanii, które były wyrazem jedności i powszechności Kościoła. Nade wszystko jednak w centrum jego zaangażowania była zawsze troska o chwałę Bożą i zbawienie ludzi. Siłą poruszającą całe jego apostolstwo, skierowane na ożywienie wiary, była miłość w podwójnym wymiarze: duchowym i doczesnym.
Cechą dominującą w całym życiu i działalności apostolskiej Wincentego Pallottiego było nieustanne dążenie do świętości, które – można by powiedzieć – stało się zaczynem ożywiającym wszystkie inne dziedziny jego życia. Każdą chwilę swego życia kierował do Boga nieskończenie świętego. Św. Wincenty, całkowicie pochłonięty przez Boga, wyznaje: Bóg, który jest Świętością w swej Istocie, swoją nieskończoną Świętością niweczy całą mą niegodziwość, a po unicestwieniu mnie całego, zostaje we mnie Bóg, Świętość niezmierna, nieskończona, odwieczna i niepojęta (OOCC X, s. 459).
Wincenty Pallotti zmarł w Rzymie, w domu przy kościele San Salvatore in Onda dnia 22 stycznia 1850 roku. W setną rocznicę śmierci został zaliczony w poczet błogosławionych przez papieża Piusa XII, a 20 stycznia 1963 roku kanonizowany przez papieża Jana XXIII. Powiedział on o Świętym: Św. Wincenty Pallotti jest jedną z najwybitniejszych postaci w działalności apostolskiej XIX wieku. (…) Nie zadowolił się zwykłym kapłaństwem. Obmyślał inne środki, aby pozwolić ludziom poznać i pokochać Boga (ACTA SAC V, s. 367; por. Papieże o św. Wincentym Pallottim, Pallottinum, Warszawa 1989, s. 59).
2. [Duchowość] – Motywem, który dynamizował wieloraką działalność apostolską św. Wincentego Pallottiego, było jego osobiste przeżywanie wiary. Bóg obdarzył go głębokim doświadczeniem swojej Boskiej nieskończonej miłości i nieskończonego miłosierdzia. Według św. Wincentego Pallottiego, najgłębszym motywem Bożej działalności jest Jego nieskończona miłość. Dlatego człowiek, stworzony na obraz i podobieństwo Boże, odnajduje sens swojego życia tylko wtedy, gdy nieustannie praktykuje miłość do Boga i bliźniego (por. 1 J 4,16).
To doświadczenie pozwoliło Pallottiemu rozpoznać w Chrystusie Apostoła Ojca Przedwiecznego. Wszystko to, co Jezus czynił podczas swego życia ziemskiego, znajduje swe źródło w Jego miłości do Ojca i w Jego zbawczej miłości względem ludzi (por. OOCC III, s. 175 nn). Życie będące naśladowaniem Chrystusa, miłość względem Boga Ojca i miłość bliźniego stanowią sekret skuteczności apostolskiej każdego chrześcijanina. Dlatego miłość jest według św. Wincentego Pallottiego najistotniejszym motywem dla każdego, kto pragnie współpracować w apostolstwie. Naśladowanie Jezusa i uczestnictwo w Jego zbawczej misji są nieodłączne. A ponieważ wszyscy są wezwani do naśladowania Chrystusa, wszyscy też są zobowiązani do działalności apostolskiej (por. OOCC III, s. 142).
Maryja, Królowa Apostołów, jest po Jezusie Chrystusie, najdoskonalszym wzorem katolickiej gorliwości i doskonałej miłości. Maryja bowiem, (…) tak dalece poświęciła się dziełom dla większej chwały Boga i zbawienia dusz, że swymi zasługami przewyższyła Apostołów (OOCC I, s. 7). Ten tytuł Królowej Apostołów jest dla św. Wincentego symbolem, programem, najskuteczniejszym przykładem i najdoskonalszym wzorem dla apostolstwa każdego chrześcijanina.
3. [Dzieło] – Doświadczenie Boga jako Miłości i Miłosierdzia sprawiało, że św. Wincenty Pallotti dostrzegał potrzeby Kościoła w ówczesnych czasach i szukał na nie odpowiedzi. Umiał odczytywać wolę Bożą w znakach czasu. W odpowiedzi na oświecenie, które otrzymał 9 stycznia 1835 roku, rozpoczął Dzieło Apostolstwa Katolickiego (por. OOCC X, s. 198-199). Z natchnienia Ducha Świętego postanowił założyć dzieło, w którym wszyscy ochrzczeni mogliby uczestniczyć w misji Kościoła, jeśli zjednoczą się w realizacji jednego wspólnego celu. Wincenty Pallotti wyjaśnił swoją wizję w następujących słowach: „Apostolstwo Katolickie”, to jest “powszechne”, może być udziałem osób ze wszystkich stanów, gdyż jest ono działalnością, jaką każdy w miarę swoich możliwości może i powinien wykonywać ku większej chwale Boga oraz dla wiecznego zbawienia swego własnego jak i bliźniego (OOCC III, s. 143).
Oficjalną datą założenia Dzieła Pallottiego jest dzień 4 kwietnia 1835 roku, dzień, w którym Wikariusz Rzymu Karol kardynał Odescalchi udzielił Pobożnemu Zjednoczeniu Apostolstwa Katolickiego (…) wszelkich błogosławieństw (OOCC IV, s. 1-3). W maju 1835 roku, Wincenty Pallotti skierował do mieszkańców Rzymu pierwsze orędzie, w którym przedstawił naturę i cel Pobożnego Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego, zapraszając kapłanów i świeckich do uczestnictwa w nim (por. OOCC IV, s. 119-141). Dnia 11 lipca tego samego roku Dzieło zatwierdził papież Grzegorz XVI (OOCC IV, s. 8-9). Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego jest więc ustanowione w Diecezji Rzymskiej jako stowarzyszenie publiczne z osobowością prawną (por. OOCC IV, s. 24-26; Wprowadzenie d) i istnieje w Kościele powszechnym jako Zjednoczenie wspólnot i członków indywidualnych (Prawo SAC, Rzym 1981, 1, 4, 201-205), uznane przez Stolicę Świętą.
uż za życia Założyciela Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego przeżywało ciągły rozwój, choć nie bez trudności i przeszkód. Różnorodność członków Zjednoczenia przynaglała Wincentego Pallottiego do przemyślenia różnych form przynależności i różnych struktur organizacyjnych (por. OOCC I i II). Zakładając Zjednoczenie, Pallotti nie zamierzał tworzyć w Kościele nowej instytucji, lecz raczej ożywić już istniejące i uczynić je skuteczniejszymi w ich apostolstwie (por. OOCC III, s. 1-3), służąc niestrudzenie z miłością, gdzie było to możliwe, budując jedność oraz współpracując z innymi w apostolstwie. Według św. Wincentego Pallottiego, fundamentem jedności Zjednoczenia jest wezwanie do życia w miłości i gorliwości apostolskiej. Dlatego też więzią w Zjednoczeniu jest przede wszystkim współzawodnicząca miłość, z minimum struktur organizacyjnych.
Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego, do którego już na etapie początkowym należeli księża, zakonnicy i wierni świeccy, rozwijało się w sposób bardziej organiczny w latach po śmierci Założyciela. I tak stopniowo ukształtowały się: wspólnota księży i braci, wspólnoty sióstr oraz inne wspólnoty składające się z wiernych świeckich, przynależących do różnych stanów i zajmujących różne stanowiska. Dziś Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego zachowuje zasadniczo tę samą postać i jest otwarte dla wszystkich członków Ludu Bożego. Jednoczy ono na całym świecie wszystkich, którzy inspirują się apostolskimi ideałami Założyciela: tzn. członków Instytutów założonych przez św. Wincentego Pallottiego lub ukonstytuowanych później w różnych czasach, oraz wielu wiernych świeckich, angażujących się indywidualnie lub w zorganizowanych grupach czy wspólnotach. Wszyscy tworzą jedną rodzinę, starają się kierować zasadami wspólnego stylu życia i wspólnie poświęcają się działalności, która jest odpowiedzią na wyzwania współczesnego powszechnego apostolstwa.
Dążąc do pełnego urzeczywistniania pierwotnej wizji św. Wincentego Pallottiego oraz szukając dróg jej aktualizacji, Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego dąży do kształtowania swego życia według zasad Statutu Generalnego, którego celem jest umacnianie jedności całego Dzieła pallotyńskiego i wyrażanie jego prorockiego posłannictwa.
źródło:
https://sac.info