Rwanda

Butare jest położone w odległości 142 km od Kigali, stolicy Rwandy. Znajduje się w niedalekiej odległości od dawnej siedziby królewskiej w Nyanza. Jest miastem akademickim, skupiającym wiele zgromadzeń zakonnych. Kiedy w 1981 r. zaczęto starać się o otworze- nie domu formacyjnego, w którym kształciliby się przyszli pallotyni, wybór padł właśnie na Butare. Dodatkową racją było to, że w pobliżu znajdowało się jedyne wtedy w Rwandzie wyższe seminarium duchowne. Na prośbę władz delegatury Republika Rwandyjska bezpłatnie ofiarowała w Butare działkę pod budowę domu Stowarzyszenia.

Wspólnota seminaryjna z przełożonymi z PolskiW lutym 1985 r. przybyła do pozostającego jeszcze w budowie domu pierwsza grupa nowicjuszy, która rozpoczęła nowicjat na Gikondo i kontynuowała go w Butare pod przewodnictwem ks. Zenona Bazana SAC. Wraz z nimi zamieszkało w domu nowicjackim trzech seminarzystów, którzy przebywali już w Butare, w domu bernardynek. Wśród nich był pierwszy pallotyn z Rwandy ks. Franciszek Harelimana SAC. Pieczę nad wspólnotą formacyjną w Butare objął ks. Jerzy Kożuch SAC.

Pozwolenia na otwarcie i kanoniczne erygowanie domu w Butare udzielił 8 lutego 1987 r. ks. bp Jean-Baptiste Gahamanyi. W ślad za tą decyzją Rada Prowincjalna na posiedzeniu 16 marca 1987 r. kanonicznie erygowała Dom Formacyjny Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego „Nazaret” w Butare.

W latach 1986-2006 dom był także siedzibą internowicjatu, najstarszej w Rwandzie instytucji współpracy międzyzakonnej; w jej ramach dwa razy w tygodniu nowicjusze i nowicjuszki z różnych zgromadzeń uczestniczyli we wspólnych wykładach formacyjnych. Po kilkuletniej przerwie zajęcia internowicjatu w pallotyńskim domu formacyjnym zostały przywrócone.

Ośrodek pallotyński „Nazaret” ma funkcjonalną kaplicę i bogato wyposażoną bibliotekę. W dużym zespole budynków mieszczą się pokoje dla nowicjuszy oraz sala wykładowo-Kaplica domu formacyjnego konferencyjna; obok usytuowane zostały mieszkania dla księży. Wokół domu znajdują się boiska, ogród warzywny i skromna hodowla trzody chlewnej. Dom został wyposażony we wszystkie elementy niezbędne do formacji przyszłych pallotynów w wymiarze duchowym, intelektualnym i fizycznym. Kształcą się w nim nowicjusze z frankofońskich i anglojęzycznych krajów Afryki: Rwandy, Demokratycznej Republiki Konga, Wybrzeża Kości Słoniowej, Tanzanii, Kenii i Ugandy.

Zasadniczo aktywność pallotynów skupia się na zajęciach formacyjnych w nowicjacie. Niemniej wspomagają oni także posługą sakramentalną liczne żeńskie wspólnoty zakonne i raz w miesiącu odprawiają Mszę św. w jednym z kościołów filialnych parafii.

Kabuga jest małym miasteczkiem usytuowanym na przedmieściach Kigali, stolicy Rwandy, w odległości 20 km od centrum. W 2003 r. powstała nowa parafia wraz z sanktuarium Miłosierdzia Bożego. Do nowej parafii zostały przyłączone kościoły filialne Ruhanga i Mbandazi z własnymi kościołami murowanymi oraz Muyumbu, gdzie znajduje się jeszcze skromna kaplica. Obszarowo jest to niewielka parafia. Odległość od kościoła parafialnego do najdalszego kościoła filialnego wynosi 11 km. Liczba ludności jest obliczana na około 39 tysięcy, z których około 30% stanowią katolicy. Jest to ludność dość zróżnicowana. Po 1994 r. spora emigracja rwandyjska powracająca z Burundi, Konga, Ugandy, Tanzanii i Kenii osiedliła się w Kabuga. Oprócz katolików prężnie działają Kościół anglikański, adwentyści, zielonoświątkowcy, protestanci, metodyści i muzułmanie.

Parafia w Kabuga została erygowana 1 czerwca 2003 r. przez arcybiskupa Kigali Thaddée Ntihinyurwa. Do 1 czerwca 2003 r. była filią parafii Masaka, gdzie pallotyni pracowali Stacja drogi Krzyżowej na terenie sanktuarium w Kabuga w latach 1974-2008. Pierwszym proboszczem został ks. Antoni Myjak SAC, który pełnił tę funkcję do 9 września 2008 r. Głównym celem obecności pallotynów w Kabuga była opieka nad sanktuarium i troska o rozwój kultu miłosierdzia Bożego. Pierwszym odpowiedzialnym za rozwój kultu i miejsca był ks. Stanisław Urbaniak SAC. Dnia 14 września 2010 r. ks. abp Thaddée Ntihinyurwa podniósł świątynię w Kabuga do rangi sanktuarium. Jego pierwszym rektorem został ks. Stanisław Filipek SAC.

Obecnie sanktuarium jest miejscem propagowania i rozwoju kultu miłosierdzia Bożego poprzez codzienną adorację, godzinę miłosierdzia, sakrament pojednania i Eucharystii. Do specyfiki miejsca należy też kontemplacja cierpienia i męki Chrystusa poprzez nabożeństwa drogi krzyżowej w każdy piątek, wielkopiątkową liturgię połączoną z celebracją pogrzebu Pańskiego, Msze św. ekspiacyjne w każdy pierwszy piątek miesiąca oraz dziękczynne w każdy ostatni piątek miesiąca, czuwania nocne i dni skupienia.

Kościół parafialny pw. Wieczerzy Pańskiej w KabugaSzczególną formą pełnionych dzieł miłosierdzia jest towarzyszenie ludziom zranionym i poszukującym drogi powrotu do Boga oraz dynamicznie funkcjonująca pallotyńska Caritas, obejmująca ponad 420 dzieci w projekcie Adopcji Serca i 80 uczniów w projekcie Scolarité (Szkolnictwo), pomagającym opłacić czesne za szkołę średnią. W Kabuga mieści się siedziba Adopcji Serca na Rwandę i Demokratyczną Republikę Konga, której koordynatorem jest ks. Stanisław Filipek SAC. Akcją objęte są najuboższe dzieci i młodzież, przeważnie do 21. roku życia. Obecnie dzięki Adopcji Serca, wspieranej przez Sekretariat Misyjny w Polsce, objętych pomocą jest 3,5 tysiąca dzieci.

W Kabuga ma siedzibę Narodowa Kapelania Grup Miłosierdzia Bożego w Rwandzie. Jej pierwszym kapelanem został ks. Jean Nepomuscene Nimwizere SAC. W 2010 r. dzięki zaangażowaniu pallotynów odbył się Kongres Miłosierdzia Bożego Regionu Wielkich Jezior (Rwandy, Burundi i Demokratycznej Republiki Konga). W 2012 r. został wydany przewodnik dla grup miłosierdzia Bożego w języku francuskim i kinyarwanda, a w 2014 r. ukazał się Dzienniczek św. Faustyny w kinyarwanda.

Kibeho leży na południu Rwandy w regionie górskim w dystrykcie Nyaruguru. Jest oddalone o 36 km od Gikongoro, 30 km od Butare i 20 km od granicy z Burundi. Początkowo Kibeho było filią parafii Kansi. W 1934 r. poświęcono kościół parafialny pw. Maryi Matki Bożej i utworzono samodzielną parafię diecezji Butare. Dała ona Kościołowi w Rwandzie wyjątkowo dużą liczbę księży i osób konsekrowanych. Gdy w 1992 r. powstała diecezja Gikongoro, Kibeho odłączono od Butare i przyłączono do nowej jednostki administracyjnej.

Figurka Matki Słowa wykonana według wskazówek wizjonerek z KibehoTa położona na uboczu osada jest wyjątkowym miejscem w skali kraju, a nawet całego świata. Kibeho to jedyne Kaplica objawieńzatwierdzone przez Kościół w XX w. miejsce objawień Matki Bożej na ziemi afrykańskiej. Wszystko zaczęło się 28 listopada 1981 r., kiedy uczennica szkoły średniej Alphonsine Mumureke ujrzała Panią niezwykłej urody, która przedstawiła się jako „Nyina wa Jambo”, to znaczy „Matka Słowa”. Oprócz Alphonsine objawienia miały Nathalie Mukamazimpaka i Marie Claire Mukangango. Zgodnie z treścią objawień Dziewica Maryja wybrała Kibeho, aby przekazać całemu światu ważne i pilne orędzie. Objawienia trwały od 1981 do 1989 r. Dnia 15 sierpnia 1988 r. ordynariusz Butare ks. bp Jean-Baptiste Gahamanyi oficjalnie zatwierdził kult publiczny w miejscach objawień.

Jedną z próśb Maryi było to, aby w Kibeho wybudować kaplicę na pamiątkę Jej objawień. W 1992 r. ordynariusz diecezji Gikongoro ks. bp Augustino Misago poświęcił ka- mień węgielny pod budowę kaplicy na miejscu objawień. Prace nad realizacją projektu sanktuarium w Kibeho zostały przerwane wskutek ludobójstwa w 1994 r. Region diecezji Eucharystia w Sanktuarium Matki Bożej Słowa w KibehoGikongoro został szczególnie dotknięty wydarzeniami tego okresu, stając się areną masakry ludności cywilnej. Znacznemu zniszczeniu uległ także kościół parafialny, który podpalono wraz z ukrywającymi się w nim ludźmi z plemienia Tutsi. Po zakończeniu działań wojennych w kwietniu 1995 r. doszło z kolei do represji wobec ludności szukającej schronienia w wielotysięcznych obozach dla uchodźców. Po uspokojeniu się sytuacji w regionie Kibeho władze państwo- we pozwoliły na organizowanie pielgrzymek i wybudowanie kaplicy objawień.

W 2001 r. ks. bp Augustino Misago zwrócił się do pallotynów z prośbą o zajęcie się dalszą rozbudową sanktuarium i rozkrzewianie kultu na podstawie przesłania zawartego w objawieniach Matki Bożej. Z obecnością pallotynów w Kibeho biskup wiązał również nadzieję na rozwój duszpasterstwa parafialnego. Dnia 31 maja 2003 r. w obecności wielu biskupów z Rwandy, Burundi i Konga kard. Crescenzio Sepe, prefekt Kongregacji Ewangelizacji Narodów, konsekrował sanktuarium Matki Bożej z Kibeho. W tym czasie pracę rozpoczęła pierwsza grupa pallotynów: rektor ks. Zenon Bazan SAC, proboszcz ks. Janvier Gasore SAC i kustosz sanktuarium ks. Chrysante Rwasa SAC.

Żródełko Maryi wypływajšce ze wzgórza w pobliżu miejsca objawieńZ biegiem czasu, dzięki posłudze pallotynów – głównie ks. Zbigniewa Pawłowskiego SAC, wieloletniego kustosza sanktuarium – Kibeho stało się miejscem pielgrzymkowym. Oprócz pięknej świątyni znajduje się tu kalwaria z drogą krzyżową, droga różańcowa, szlak z różańcem do siedmiu boleści Maryi, kaplica pojednania, źródełko oraz ogród Najświętszej Maryi Panny z drogą procesyjną. Od 2009 r. pallotyni zajęli się wyłącznie duszpasterstwem przy sanktuarium i nie prowadzą parafii. Dziś Kibeho jest miejscem nowej ewangelizacji Afryki, poszukiwania dróg pojednania mieszkańców Rwandy i innych narodów oraz przestrzenią, w której spotykają się pielgrzymi z całego świata, pragnący usłyszeć orędzie Matki Słowa.

Kigali jest stolicą i największym miastem Rwandy, zamieszkałym przez ponad milion mieszkańców. Ludność jest bardzo zróżnicowana narodowościowo, społecznie i religijnie. Posługuje się czterema językami: kinyarwanda, francuskim, angielskim i swahili. Około 80% stanowią Rwandyjczycy, pozostali to ludność z krajów ościennych: Demokratycznej Republiki Konga, Burundi, Tanzanii, Ugandy i Kenii. Oprócz katolików, którzy stanowią około 44%, są prezbiterianie, anglikanie, metodyści, protestanci, zielonoświątkowcy oraz wyznawcy wielu sekt.

Wnętrze kościoła pw. św. Wincentego Pallottiego w KigaliPlacówka w Kigali ma długą historię. W 1973 r. ks. Tadeusz Tomasiński SAC, sekretarz ds. misji Regii Miłosierdzia Bożego we Francji, z architektem Bernardem Jobin przygotowali projekt kompleksu parafialnego, gdyż podjęto decyzję o utworzeniu Pallotyńskiego Centrum w Gikondo z kościołem, katechumenatem, domem kultury i Centrum Socjalno-Medycznym. Budowę rozpoczęto w 1977 r. Ze względu na potrzeby miejsca zaczęto od Centrum Socjalno-Medycznego, którym kierował ks. Henryk Hoser SAC. Już 21 września 1977 r. centrum rozpoczęło oficjalną działalność. W czasie budowy 9 maja 1977 r. na Gikondo w Kigali erygowano nową parafię pw. św. Wincentego Pallottiego, wydzieloną z najstarszej parafii w Kigali pw. Świętej Rodziny. W tym samym roku ukończono budowę kaplicy i siedziby zarządu delegatury.

Parafia

Pierwszym proboszczem parafii pw. św. Wincentego Pallottiego został delegat ks. Henryk Kazaniecki SAC. W chwili jej objęcia parafia liczyła 600 rodzin katolickich. Początkowo Eucharystię sprawowano w jadalni ośrodka dla kalek. Wkrótce otworzono księgarnię, w której można było nabyć wydawnictwa religijne w języku kinyarwanda. Parafia pw. św. Wincentego Pallottiego jest jedną z pięciu parafii w Kigali. Tworzą ją trzy sąsiadujące ze sobą wzgórza: Murabuturo, Gikondo i Murambi.

Parafia na Gikondo w Kigali została mocno dotknięta ludobójstwem w 1994 r., które spowodowało śmierć wielkiej liczby parafian i personelu prowadzącego dzieła na terenie parafii. Zabito wiele osób w samym kościele i na pallotyńskiej posesji. Zniszczono kościół i obiekty mieszkalne.

Rwandyjska Akcja Rodzinna

Pallotyńska Regia Świętej Rodziny ze względu na swoją nazwę i charyzmat Stowarzyszenia od początku czuła się w szczególny sposób odpowiedzialna za rodziny rwandyjskie. Jej zadaniem było ukazywanie wartości rodziny, wzmacnianie jej więzi oraz przygotowywanie rodzin do stawiania czoła wyzwaniom i trudnościom, które niesie życie. W tym celu z inicjatywy ks. Henryka Hosera SAC powstała w Kigali w latach 1978-1984 Rwandyjska Akcja Rodzinna, którą w 1985 r. zatwierdzili rwandyjscy biskupi. Jej zadaniem jest solidna formacja w dziedzinie małżeństwa i rodziny. Propaguje ona naturalne planowa- nie rodziny, przygotowuje do odpowiedzialnego rodzicielstwa, szkoli małżeństwa i wspiera je w ich problemach, wychowuje narzeczonych i małżonków do dialogu i otwarcia się na siebie w duchu miłości i odpowiedzialności. Akcja sięga już daleko poza granice Rwandy.

Drukarnia Pallotti-PresseDrukarnia Pallotti – Presse

Oficjalne otwarcie drukarni i wydawnictwa nastąpiło 9 września 1984 r. w obecności biskupów i prezydenta Rwandy Juwenala Habyarimany. Pierwszym dyrektorem został ks. Stanisław Filipek SAC. Oddziaływanie apostolskie drukarni i wydawnictwa Pallotti-Presse jest ponadterytorialne, gdyż pozostaje w służbie całego Kościoła lokalne- go, a także sąsiadujących diecezji Demokratycznej Republiki Konga – Goma i Bukavu.

Dzięki Pallotti-Presse rwandyjska ludność ma dostęp do wielu publikacji w języku ojczystym. Drukuje się tu Pismo Święte, księgi liturgiczne, modlitewniki, prasę katolicką, Czasopismo dla dzieci Hobe wydawane w drukarni Pallotti-Pressepublikacje służące rozwojowi duchowemu i intelektualnemu mieszkańców Rwandy. Wydawane jest m.in. czasopismo „HOBE”, dzięki któremu dzieci uczą się czytać i pisać przez zabawę. Obecnie publikacje Pallotti-Presse wspierają pallotyńską działalność apostolską w sanktuarium Matki Bożej w Kibeho i w dwóch sanktuariach Miłosierdzia Bożego – Kabuga i Ruhango. W 2014 r. ukazało się m.in. tłumaczenie Dzienniczka św. Faustyny na język lokalny.

W działalności Pallotti-Presse pallotyni pamiętają o propagowaniu nauki Kościoła, drukując od 1989 r. w serii „Umacniaj swych braci w wierze” oficjalne dokumenty Kościoła. Pierwszy egzemplarz z tej serii został wręczony Janowi Pawłowi II podczas jego pielgrzymki do Rwandy. Oddzielną część działalności stanowią publikacje własne w serii „Spuścizna pallotyńska”.

Centrum Formacyjno – Pielgrzymkowe św. Wincentego Pallottiego

Centrum Formacyjno-Pielgrzymkowe powstało z inicjatywy pallotynów z Regii Świętej Rodziny. Zostało otwarte 22 stycznia 2014 r. Znajduje się w Kigali, stolicy Rwandy, w dzielnicy Gikondo, 5 km od centrum miasta, 10 km od lotniska w Kigali i 162 km od sanktuarium Matki Bożej z Kibeho. Centrum powstało w odpowiedzi na potrzeby lokalnego Kościoła i oczekiwania pielgrzymów z całego świata. Służy wszystkim, którzy chcą pielgrzymować do Kibeho i innych sanktuariów Rwandy, m.in. sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej w Ruhengeri lub sanktuarium Jezusa Miłosiernego w Kabuga i Ruhango. Proponuje organizację pielgrzymek w różne miejsca w Rwandzie i za granicą, interesujące od strony religijnej i kulturalnej. Ponadto centrum organizuje rekolekcje, dni skupienia, sesje formacyjne o charakterze religijnym i ekumenicznym oraz sympozja i konferencje.

Parafia pw. św. Józefa w Kinoni znajduje się w północnej części Rwandy, zwanej prowincją Ruhengeri. Teren jest atrakcyjny turystycznie, gdyż znajduje się tu park narodowy z licznymi nieczynnymi wulkanami. Ziemia jest bardzo urodzajna. Mieszkańcy tego regionu są głównie rolnikami i hodowcami krów. Uprawiają ziemniaki, fasolę, kukurydzę, kapustę, marchew i pataty. Prowincja Ruhengeri to spichlerz Rwandy. Ludność tego regionu stanowią katolicy, protestanci, adwentyści i muzułmanie.

Wnętrze kościoła w KinoniPoczątkowo w parafii posługiwali ojcowie biali, którzy wybudowali kościół z przylegającym do niego obszernym katechumenatem i kilkoma klasami szkoły podstawowej. Kiedy w 1951 r. erygowano parafię, liczba chrześcijan przekraczała 31 tysięcy. Na terenie parafii znajdował się instytut pedagogiczny, w którym kształcono nauczycieli szkół średnich, oraz niższe seminarium diecezjalne. We wrześniu 1984 r. ks. bp Phocas Nikwigize, ordynariusz diecezji Ruhengeri, przekazał parafię pallotynom; proboszczem został ks. Marian Sobczyk SAC. Od początku do parafii należy kilka ośrodków filialnych.

W 1990 r., w czasie zbrojnych ataków Patriotycznego Frontu Rwandyjskiego dokonywanych z Ugandy, na terenie parafii znajdował się ośrodek dla uciekinierów i przesiedleńców. Duszpasterze wraz z członkami parafialnej Caritas organizowali akcje charytatywne, które wspierał również Zarząd Regii Świętej Rodziny i niektóre parafie w Rwandzie. W domu katechumenatu w Kinoni ukrywało się około 1,5 tysiąca uciekinierów. Mimo trudności i przedłużającego się stanu wojennego biskup diecezji Ruhengeri konsekrował 2 lutego 1992 r. nowy kościół w filii Musasa, wybudowany dzięki staraniom proboszcza. W 1993 r., po dziewięciu latach pracy misyjnej, pallotyni zostali przez agresorów wypędzeni z misji do Ugandy, skąd wrócili do Polski. Rebelianci doszczętnie ograbili parafię.

Przez długi czas misję obsługiwał ks. Zbigniew Pawłowski SAC, dojeżdżający z Kigali lub z Nyakinama. Stałym proboszczem i rektorem wspólnoty został w 1996 r. ks. Tadeusz Bazan SAC, a ostatnim pallotynem z Polski był ks. Krzysztof Miner SAC.

Pallotyni posługujący w Kinoni szczególną troską otoczyli szkoły, które remontowali i pomagali wyposażyć. W sfinansowaniu edukacji nieodzowną rolę odgrywa dzieło Adopcji Serca. Na terenie parafii Kinoni pallotyni wybudowali również pięć małych kościołów filialnych oraz centrum pastoralne (dom dla młodzieży). W działalności duszpasterskiej zajmują się głównie ewangelizacją, koordynacją działalności poszczególnych grup oraz propagowaniem kultu miłosierdzia Bożego.

Ruhango leży 70 km od Kigali i 50 km od Butare. Słynie z tego, że znajduje się w nim największe targowisko Rwandy. Zjeżdżają się tu kupcy z całego kraju, a także z Burundi, Ugandy, Konga i Tanzanii. Ruhango jest jednym z największych ośrodków działalności muzułmanów, protestantów i adwentystów w Rwandzie.

Wnętrze kościoła w RuhangoParafia pw. św. Jana Chrzciciela powstała w 1963 r. z wydzielonego terenu parafii Byimana. W 1976 r. ks. abp André Perraudin, zainteresowany charyzmatem św. Wincentego Pallottiego, powierzył parafię pallotynom. Funkcję pierwszego proboszcza pełnił ks. Franciszek Kania SAC. Przejęty teren wymagał inwestycji, gdyż kościół i zabudowania parafialne były małe i stare. Nowy, obszerny kościół pw. Matki Bożej Fatimskiej i św. Jana Chrzciciela został poświęcony 2 lu- tego 1980 r. W tym samym roku powstał również ośrodek zdrowia, w którym pracowały pallotynki. One też zajmowały się Centrum Szkolenia Zawodowego dla dziewcząt. Otwarły ponadto własny nowicjat. Zatroszczono się również o zaplecze materialne w filiach. W Ntongwe w 1983 r. konsekrowano nowy kościół pw. Miłosierdzia Bożego. Rozbudowano też filię Kinazi, aby w 1985 r. utworzyć z niej samodzielną parafię. Oprócz filii w Kinazi i Ntongwe parafia miała dziewięć punktów filialnych, oddalonych o 5-35 km.

Sanktuarium wraz z Centrum Jezusa Miłosiernego w RuhangoW pracy duszpasterskiej szczególny nacisk położono na kształtowanie pobożności maryjnej. Planowano w Ruhango utworzyć sanktuarium maryjne. W tym celu wybudowano grotę i umieszczono w niej figurę Matki Bożej. Do utworzenia sanktuarium jednak nie doszło. W zamian za to, wraz z przybyciem do Ruhango w 1991 r. ks. Stanisława Urbaniaka SAC, zaczął być upowszechniany kult Jezusa Miłosiernego. Liczne znaki i cudowne uzdrowienia przekonały o potrzebie otwarcia Centrum Jezusa Miłosiernego. W kaplicy centrum trwa wieczysta adoracja Najświętszego Sakramentu. Wielkim wydarzeniem dla parafii była peregrynacja obrazu Jezusa Miłosiernego w 1993 r., w której uczestniczyli katolicy oraz wyznawcy innych religii. Szerzenie kultu Jezusa Miłosiernego było próbą odpowiedzi na potrzebę doświadczenia Pana Boga oraz ducha pojednania i przebaczenia wśród chrześcijan. Ta misja pojednania przygotowała do wydarzeń, które nastąpiły w Rwandzie rok później. W 1994 r. – w roku wojny i ludobójstwa – na terenie sanktuarium nie zginął ani jeden człowiek, a parafia nie ucierpiała tak, jak inne w Rwandzie. Wielką odwagą wykazał się ks. Stanisław Urbaniak SAC, który – choć niejednokrotnie grożono mu śmiercią – nie opuścił swojej parafii, ratując życie bardzo wielu ludziom.Kaplica adoracji w Centrum Jezusa Miłosiernego

Ruhango stało się miejscem, gdzie zwaśnione i okaleczone plemiona zaczęły szukać przebaczenia, pojednania i miłosierdzia. Do sanktuarium zaczęli przybywać pielgrzymi z całej Rwandy. Sanktuarium Jezusa Miłosiernego w Ruhango stało się czymś w rodzaju stolicy duchowej dla setek tysięcy Rwandyjczyków. Pod koniec 1998 r. oddane zostało do użytku Centrum Jezusa Miłosiernego, obejmujące kaplicę, dom formacyjny dla animatorów i grup rekolekcyjnych oraz zaplecze. Tradycją stały się comiesięczne Msze św. z modlitwą o uzdrowienie i nabożeństwa, w których uczestniczą tysiące wiernych.